De vlucht naar bangkok
1 november 2018 - Khwaeng Chana Songkhram, Thailand
Daar gaan we dan! We zijn door de douane en hebben afscheid genomen van Marcus. Arme schat wat doe ik hem aan.
Ik bel nog even snel mijn moeder, gewoon om haar even gerust te stellen en dan gaan we snel naar het vliegtuig. We mogen al aan boord namelijk.
En daar blijkt dat vliegen met een baby ook een groot voordeel heeft. Ik mag de rij die er staat, die is niet klein, overslaan. Nu gaat het echt gebeuren, we gaan aan boord. Nog even snel de laatste berichten beantwoorden voordat ik straks niet meer bereikbaar ben. Mette zit lekker te spelen voor mijn voeten. We hebben geluk, want we krijgen een babybedje straks. Het vliegtuig zit wel helemaal vol en dus geen losse stoel voor Mette. Dan komt het vliegtuig in beweging. Op naar de startbaan, waar we volle vaart maken en de lucht in gaan. Mette geeft er niks om en geniet ervan. Wanneer de gordels los mogen wilt ze wel even graag de boel verkennen en kruipt wat rond in het vliegtuig. Rond half 7 krijgen we wat te eten. Mette smult van mijn pasta en ik doe het met een bakje sla die erbij zit. Alles voor je kinderen zeggen ze toch. 😉😁 Daarna komen ze nog regelmatig langs. De maaltijden ophalen, thee en koffie, afval ophalen en spullen proberen te verkopen. Ook de medepassagiers moeten regelmatig naar de toilet. Mette kan hierdoor niet in slaap komen. Al die mensen die langslopen. Om kwart over 10 is ze doodmoe en komt ook eindelijk dat bedje. Hier begint het uurtje van wat jammeren en huilen. Uiteindelijk na een paar keer aan de borst valt ze eindelijk in slaap. Wel in mijn armen en ik kan geen kant op. Maar ja alles voor je kind. 😉 Na een paar uur leg ik haar dan toch nog in het bedje waar ze nog zo'n 2 uur slaapt. Ik doe zelf geen oog dicht. Een film mag ik ook niet kijken van Mette, want elke keer als ik net gesetteld ben moet ze even huilen. Speen erin en ze slaapt weer verder. Oh ja ik kreeg nog wel een lekker ijsje midden in de nacht. Voordeel van niet slapen anders had ik die gemist 😆. We hebben een aantal keer wat last van turbelentie, ook wanneer ze eindelijk slaapt in het bedje. Officieel moet ze eruit, maar ze zeggen er verder niets van. Ze snappen ook wel dat ze gaat huilen als ze nu wakker gemaakt wordt. Zo heftig vind ik de turbelentie nou ook niet.
Een half uur voor het landen wordt Mette wakker. Juist nu wilt ze rondlopen en kruipen, maar dit gaat niet. Het personeel is druk en lopen haar straks onderste boven en al snel moeten we de gordels vastmaken voor de landing. Ook dit vindt Mette niet erg, behalve het stil zitten dan. We zijn veilig en wel in Bangkok aangekomen. Ik doe Mette in de draagzak wanneer we het vliegtuig mogen verlaten. Het vliegveld van Bangkok is ontzettend groot. We moeten een stuk lopen voordat we bij de immigratiedienst aan komen. Ook hier staat een rij van minimaal een uur. Oh Mette duizend maal dank, want door jou mogen we deze rij overslaan. En dan bedenk ik mij opeens had ik de buggy ook niet weer mee moe tren nemen gelijk vanuit het vliegtuig. Ja dus! Maar ik ga echt niet dat hele stuk terug lopen en hoop erop dat ze hem met het ruimbagage mee geven. En ja hoor na verloop van tijd zie ik hem komen. Gelukkig!
De reis ging dus super op dat ene kleine uurtje na. Ik ben ontzettend trots op Mette. Ze is een kanjer!
Ik bel nog even snel mijn moeder, gewoon om haar even gerust te stellen en dan gaan we snel naar het vliegtuig. We mogen al aan boord namelijk.
En daar blijkt dat vliegen met een baby ook een groot voordeel heeft. Ik mag de rij die er staat, die is niet klein, overslaan. Nu gaat het echt gebeuren, we gaan aan boord. Nog even snel de laatste berichten beantwoorden voordat ik straks niet meer bereikbaar ben. Mette zit lekker te spelen voor mijn voeten. We hebben geluk, want we krijgen een babybedje straks. Het vliegtuig zit wel helemaal vol en dus geen losse stoel voor Mette. Dan komt het vliegtuig in beweging. Op naar de startbaan, waar we volle vaart maken en de lucht in gaan. Mette geeft er niks om en geniet ervan. Wanneer de gordels los mogen wilt ze wel even graag de boel verkennen en kruipt wat rond in het vliegtuig. Rond half 7 krijgen we wat te eten. Mette smult van mijn pasta en ik doe het met een bakje sla die erbij zit. Alles voor je kinderen zeggen ze toch. 😉😁 Daarna komen ze nog regelmatig langs. De maaltijden ophalen, thee en koffie, afval ophalen en spullen proberen te verkopen. Ook de medepassagiers moeten regelmatig naar de toilet. Mette kan hierdoor niet in slaap komen. Al die mensen die langslopen. Om kwart over 10 is ze doodmoe en komt ook eindelijk dat bedje. Hier begint het uurtje van wat jammeren en huilen. Uiteindelijk na een paar keer aan de borst valt ze eindelijk in slaap. Wel in mijn armen en ik kan geen kant op. Maar ja alles voor je kind. 😉 Na een paar uur leg ik haar dan toch nog in het bedje waar ze nog zo'n 2 uur slaapt. Ik doe zelf geen oog dicht. Een film mag ik ook niet kijken van Mette, want elke keer als ik net gesetteld ben moet ze even huilen. Speen erin en ze slaapt weer verder. Oh ja ik kreeg nog wel een lekker ijsje midden in de nacht. Voordeel van niet slapen anders had ik die gemist 😆. We hebben een aantal keer wat last van turbelentie, ook wanneer ze eindelijk slaapt in het bedje. Officieel moet ze eruit, maar ze zeggen er verder niets van. Ze snappen ook wel dat ze gaat huilen als ze nu wakker gemaakt wordt. Zo heftig vind ik de turbelentie nou ook niet.
Een half uur voor het landen wordt Mette wakker. Juist nu wilt ze rondlopen en kruipen, maar dit gaat niet. Het personeel is druk en lopen haar straks onderste boven en al snel moeten we de gordels vastmaken voor de landing. Ook dit vindt Mette niet erg, behalve het stil zitten dan. We zijn veilig en wel in Bangkok aangekomen. Ik doe Mette in de draagzak wanneer we het vliegtuig mogen verlaten. Het vliegveld van Bangkok is ontzettend groot. We moeten een stuk lopen voordat we bij de immigratiedienst aan komen. Ook hier staat een rij van minimaal een uur. Oh Mette duizend maal dank, want door jou mogen we deze rij overslaan. En dan bedenk ik mij opeens had ik de buggy ook niet weer mee moe tren nemen gelijk vanuit het vliegtuig. Ja dus! Maar ik ga echt niet dat hele stuk terug lopen en hoop erop dat ze hem met het ruimbagage mee geven. En ja hoor na verloop van tijd zie ik hem komen. Gelukkig!
De reis ging dus super op dat ene kleine uurtje na. Ik ben ontzettend trots op Mette. Ze is een kanjer!
